Prace konserwatorskie przy wybranym nagrobku na Cmentarzu Łyczakowskim we Lwowie, Ukraina (etap XVI)
Program Ministra „Ochrona dziedzictwa kulturowego za granicą”
Cmentarz Łyczakowski to jeden z najważniejszych dla polskiej kultury cmentarzy i jedna z najstarszych nekropolii istniejących dziś w Europie. Jest miejscem pochówku wielu zasłużonych dla Polski i Ukrainy ludzi kultury, nauki i polityki. Wiele zabytkowych nagrobków, wykonywanych w różnych stylach od klasycyzującego baroku, przez klasycyzm, historyzm, secesję, art deco, aż do modernizmu, ma wysoką wartość artystyczną. Najstarsze pochodzą z XVIII w. Na niektórych zachowały się empirowe i klasycystyczne rzeźby Antona, Jana i Leopolda Schimserów oraz Hartmana Witwera. Nowsze nagrobki są autorstwa Tomasza Dykasa, Abla Marie Periera, Leonarda Marconiego, Juliana Zachariewicza, Parysa Filippiego, Cypriana Godebskiego, Tadeusza Barącza, B. Wiktora, St. R. Lewandowskiego, St. K. Ostrowskiego, Juliana Markowskiego i innych.
Zadanie polega na przeprowadzeniu profesjonalnych prac konserwatorskich przy datowanym na 1822 r. nagrobku Franza Serapha von Hauera, gubernatora Galicji w latach 1815–1822. Obiekt ten jest uważany za jeden z ciekawszych grobów z początku XIX w. na całej nekropolii łyczakowskiej. Autorem nagrobka jest Anton Schimser. Ma on kształt portalu chronionego przez figury dwóch lwów. Był on wzorowany na nagrobku papieża Klemensa XIII autorstwa Antonio Canovy, znajdującym się w Bazylice św. Piotra w Rzymie. Stan zachowania obiektu jest zły. Destabilizacji uległa kamienna podstawa nagrobka, prawdopodobnie zniszczeniu uległa podmurówka. Podstawę nagrobka z tyłu i prawego boku przykrywa nadmiar ziemi i porasta ją roślinność. Powierzchnie kamienne pokryte są nawarstwieniami biologicznymi i atmosferycznymi.
Prace konserwatorsko-restauracyjne obejmą: wykonanie dokumentacji fotograficznej oraz opisowej stanu zachowania przed, w trakcie i po konserwacji; usunięcie nadmiaru ziemi i roślin z podstawy nagrobka; dosunięcie przemieszczonych elementów podstawy oraz wypionowanie bramy na tyle, na ile będzie to możliwe bez demontażu całego nagrobka; w razie konieczności naprawa fundamentu, bez demontażu całego nagrobka; wstępne oczyszczenie powierzchni kamienia z luźnych nawarstwień biologicznych oraz atmosferycznych metodami fizykochemicznymi, np. wodą pod ciśnieniem, ręcznie szczotkami z włosiem z włókien sztucznych; przeprowadzenie dezynfekcji powierzchni; mechaniczne usunięcie wtórnych uzupełnień cementowych i doczyszczenie powierzchni kamienia metodą strumieniowo-ścierną; uzupełnienie ubytków i spoin oraz naprawa dachu krypty; scalenie kolorystyczne uzupełnień i rekonstrukcji; wykonanie powierzchniowej hydrofobizacji.
