Rewaloryzacja kościoła św. Józefa Oblubieńca i klasztoru oo. Misjonarzy w Zasławiu (I etap – prace ratunkowe)
Program Ministra „Ochrona dziedzictwa kulturowego za granicą”
Kościół pw. św. Józefa Oblubieńca i klasztor oo. misjonarzy w Zasławiu jest jednym z najwybitniejszych zespołów zabytkowych z późnego baroku na Ukrainie. Obiekt jest wpisany do Państwowego Rejestru Zabytków Ukrainy (758-n/4, wpis z dn. 24 sierpnia 1963 r.). Świątynia jest jedynym działającym kościołem katolickim w mieście. W sąsiednich zabudowaniach klasztornych znajduje się obecnie szkoła artystyczna dla dzieci, rejonowe archiwum i redakcja lokalnej gazety. Fundatorem kościoła i klasztoru był marszałek wielki koronny Paweł Karol Sanguszko, który przekazał też teren pod ich budowę w pobliżu swego zamku w Nowym Zasławiu. Fundację Pawła Karola Sanguszki pokaźną kwotą 80 tys. ówczesnych złotych wsparł chorąży kijowski Aleksander Kniehiński. Projekt w całości wykonał Paolo Fontana – nadworny architekt księcia. Prace budowlane trwały od 1747 do 1749 r. Prawdopodobnie architekt w swoim projekcie wzorował się na kościele San Carlo ai Catinari w Rzymie. W latach 1749–1751 otynkowano i pomalowano świątynię oraz wstawiono siedem ołtarzy projektu Fontany. Budowlę konsekrowano w 1751 r., prace wykończeniowe i przy wyposażeniu trwały jeszcze kilka lat. Przy kościele działały dwa bractwa: Serca Jezusowego, założone prawdopodobnie według przywileju papieskiego 8 marca 1751 r. oraz Najświętszej Trójcy, założone zgodnie z przywilejem z 1755 r. W 1819 r. część pomieszczeń klasztornych została odebrana na potrzeby carskich urzędów rosyjskich. Z czasem rząd carski zlikwidował klasztor całkowicie. Jego majątek przeszedł do ministerstwa majętności państwowych w 1842 r. W okresie międzywojennym w klasztorze mieścił się hotel-akademik dla dowódców Armii Czerwonej. W tym czasie został on znacząco przebudowany. Pomimo takiego sąsiedztwa kościół działał aż do 1934 r., gdy zamknięto go ostatecznie. Świątynię zwrócono wiernym w 1991 r. i wznowiono działalność parafii św. Józefa Oblubieńca.
Dach oraz więźba dachowa kościoła znajdują się w złym stanie i wymagają pilnej wymiany. Konieczne jest również odprowadzenie wody opadowej z dachów oraz wykonanie opaski zabezpieczającej przed wnikaniem wody w teren przy zabudowaniach kościoła i klasztoru po obwodach zewnętrznym i wewnętrznym (dziedziniec klasztorny). Stwierdzono również głęboką degradację tynków i murów w kościele i w klasztorze od zewnątrz, gdzie zniszczenia murarki w części cokołowej sięgają na głębokość ½ cegły na wysokości około 1m. Od strony pomieszczeń tynki są zawilgocone oraz zagrzybione, występują też rozległe obszary z brakiem tynków. W kościele w mury mają zarysowania o charakterze konstrukcyjnym. W klasztorze stropy nad ostatnią kondygnacją są zniszczone – zawilgocone i ugięte oraz brakuje podłóg. Po 1991 r. wykonano nowe tynki w kościele, pomalowano kościół wewnątrz i od zewnątrz. Odremontowano też pokrycie z ocynkowanej blachy stalowej.
W 2024 r. zaplanowano przeprowadzenie ratunkowych prac rewaloryzacyjnych polegających na: izolacji fundamentów oraz wykonaniu prac towarzyszących, wymianie rynien i rur spustowych, montażu płotków przeciwśniegowych, wykonaniu instalacji do odprowadzenia wody deszczowej z rur spustowych, uszczelnieniu tymczasowym dachu klasztoru, podstemplowaniu tymczasowym stropów, uzupełnieniu ubytku sklepienia.
